De meteoren

In De meteoren kom je geen helden tegen, laat staan superhelden, maar heel gewone mensen die heel gewone levens leiden. Zoals de goedzak Floyd, die elke dag de bus van 5:46 neemt, met zijn enorme lichaam en geheugenverlies, zijn “lege plekken”, zoals hij ze met een vleugje poëzie noemt. Of zoals Hollie, een jonge alleenstaande ouder die voor haar kinderen zorgt en zichzelf ervan overtuigt dat ze van haar werk houdt, zelfs als het betekent dat ze de kont van een oude man moet afvegen. Of Don die verliefd wordt op een verkoopster van Ikea (hier omgedoopt tot Aeki), waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt. En dan zijn er nog Gary, Charlie, Sammy, Elijah… allemaal druk bezig met leven of, nog beter, overleven.
En zelfs als een meteoor de ongelukkige bedoeling heeft om iets te dicht langs de aarde te willen vliegen en alle levensvormen te vernietigen, vervolgt iedereen zijn weg, zonder heldendaden of paniek, berustend alsof ze zelf slechts op doorreis zijn.

Met winterse sferen, weinig licht en een beperkt kleurenpalet nemen de auteurs ons mee op een reis door dit verhaal dat geen echt begin of einde heeft. Op poëtische wijze ontvouwen ze fragmenten van levens en laten een glimp zien van de kwetsbaarheid van de mensheid. Een intiem en zo universeel verhaal!